ام ­البنین نخبۀ نسوان روزگار

بد همسر ولیِّ خدا عبد کردگار

او را بُدی چهار پسر از ولیّ حق

اولاد صالح و خلف و پیروان حق

در کربلا بهر نصرت فرزند فاطمه

همراه او بُدند همگی جمله قاطبه

هر یک شهید در ره دین خدا شدند

کردند بذل جان و مهجة قلب و فدا شدند

دادی دست خود به ره دین مصطفی

فرقیّ شکافت چون پدر خویش مرتضی

این را عمود آهن اعداء دین شکافت

شمشیر ابن ملجم دون دیگری شکافت

با خون خویش زنده نمودند دین حق

چون بُد هدف ز وقعة طفّ حق و دین حق

چون گشت مطلع ز قضایای کربلا

از قتل هر چهار پسر روز پربلاء

گفتا که ای زنان مدینه از این پس

امّ البنین نِیم نبرد اسمم هیچ کس

امّ البنین بُدم اگرم بُد مرا بنین

جمله شهید گشته شدم بی پسر چنین

امّ البنین گر که بخوانید کنیه ­ام

در خاطرم فتد همه شیران بیشه ­ام

من با خبر شدم ز عباسم این چنین

مقطوع گشته هر دو دست یسارش با یمین

بر فرق او زدند عمودی بُد آهنین

فرق شکافته بی­دست فتاده بر زمین

شمشیر اگر بُدی به دست رشید و قویِّ او

کس را نبود جرئت رفتن به سوی او

می ­کرد ناله بهر پاره­ های تنش گریه با شرر

آتش زدی به خرمن دل­ های رهگذر

از گریه ­اش چه دوست چه دشمن گریستند

نازک دلان و سنگ دلان اشک ریختند

بد گریه ­اش تظلمی از او به سوی حق

خواهان انتقام خون شهیدان راه حق

ای بانوی شکسته دل و قلب بی­ قرار

خوش دار دل، مخور غم از این پیک ناگوار

آید منتقم، کشد او انتقام تو

از قاتلان یوم طف و بضع های تو

باشد مرهمی برای دل بی­قرار تو

تسکین دهد دل غمین و جراحات جان تو

او انتقام می­کشد از قاتلان جدّ

از هاتکان حرمت امّ بی حساب و حدّ

او انتقام طفل رضیع از عدوّ کشد

جان داد روی دست پدر خشک و تشنه لب

او روز و شب گریه کند بهر جدّ خویش

تا اذن در رسد وقت قیام است، به پای خیز

از بیخ و بن برکند او ظلم و جهل را

تا جاگزین کند همه جا علم و عدل را

بی او بدان که عدل جهانی بود محال

این ادعا ز غیر نباشد به جز شعار

ای بانوی مکرمه ما را نما دعا

ملحق شویم ما به شهیدان کربلا