عزاداری مشترک دلواپسان، از آمریکاتاایران/ حسن طاهری

«سلام علیکم. انا لله و انا الیه راجعون. دوستان برای عدم تصویب و اجرای ننگین نامه (توافق وین) دست به دامن امام زمان شویم که اولا واسطه شوند که از خداوند از سر تقصیراتمان بگذرد که چنین افراد فاسدی بر ما مسلط شده اند و ثانیا به حق مادر مظلومه اش ما را از سرافکندگی خلاص و با عدم تصویب و اجرای این بدتر از ترکمانچای و ... که تازه عده ای برای آن جشن و پایکوبی نیز گرفته اند، ما را از شر و عواقب آن مصون بدارد.»

شاید با دیدن چنین جمله غیر رسمی در فضای مجازی در مرحله نخست؛ تصور می شد، با جمله ای طنز و فکاهه مواجه شده اید. بله! یک فکاهه خنده دار که برای شوخی نوشته شده است!

پخش کامل برنامه تلویزیونی نشست مسئول تیم مذاکره کننده دولت قبلی و همچنین توضیحات صریح و مستدلّ دکتر صالحی با جمعی از نمایندگان مجلس و اظهارات برخی از دلواپسان و عزاداران داخلی توافق هسته ای، این تصور را به یقین تبدیل ساخت که نوشته آغاز این متن، نه تنها طنز و فکاهه نیست که در باور برخی از دلواپسان، شعار و روضه جانسوزی است که برای روزهای حساس و ایام مبادایی، چون انتخابات و جلب افکار عمومی حیران و کسب آرا سرگردان، بسیار به کار خواهد آمد.

این عزاداری و دلواپسی از مدت ها پیش در فضای مجازی به صورتی هدفمند، در قالب های گرافیکی و کلیپ های کوتاه و بلند و سخنرانی های به ظاهر خودجوش و مردمی، در سطحی وسیع منتشر شدند.

 آنچه که بیش از پیش شگفتی بسیاری را برانگیخته است، این حجم از دغدغه و شور و احساس یک شبه ایجاد شده ای است، که در برابر سیل عظیم و حجم ویرانگر بی قانونی های دولت قبل، حتی برای یک لحظه هم از سوی آنان دیده و شنیده نشد.

به راستی اتاق فرمان و سکان دار این جماعت در آستین پنهانِ همیشه دلواپس، آن هم فقط در مقابل عملکرد حزب حریف و رقیب در کجاست؟

شگفتی مضاعف آنجاست که همزمان با حملات هماهنگ شده به تیم مذاکره کننده و تسرّی و انتشار گفتمان توهینی و توزیع واژگانی چون «ترکمن چای و گلستان» ، «خیانت»، «حراج عزّت و وطن فروشی» و « جاسوسی» در شبکه مجازی آن هم به صورت گسترده، برخی از همین عزادارن توافق و دلواپسان همیشه پایدار، در مساجد و محافل خاصی اجازه سخن آزاد و ارایه تحلیل بی حد و مرز را می یابند و باز هم شکوه و شکایت از نقدناپذیری تیم مذاکره کننده دارند!

تاکنون اعضای تیم مذاکره کننده طی یک سال گذشته بارها  و بارها به صورت رسمی و علنی تمام جزییات را برای قانع کردن منتقدان ارایه کرده است. رفتار در خور ستایشی که در دولت قبل، حتی برای یک بار هم از سوی تیم مذاکره کننده قبلی خواسته و مطالبه نشد. با این حال به تعبیر ارزشمند دکتر علاءالدین بروجردی «پس از قانع شدن دیگر بی انصافی نکنید و از عملکرد تیم مذاکره کننده دفاع کنید!»

تذکر منصفانه ای که کلماتش برای همیشه به گوش این دلواپسان عزادار ناآشنا و غریبه است.

 هماهنگی عزاداری سناتورهای افراطی و جنگجوی آمریکا، ناراحتی سران اسراییل، عصبانیت سلاطین عرب تحت الحمایه و داعش، ناامیدی سودجویان و دلالان و کاسبان تحریم و ناراحتی مشترک برخی دلواپسان همیشه پایدار با سه گروه پیشین، در این مقطع سیاسی کشور نشان از چیست و چه پیامی را به ذهن ملت ایران منتقل می سازد؟

آیا بکارگیری چنین گفتمان توهین آمیز و بدبینانه ای به بهترین فرزندان ارزشمند و سرداران خاکریز سیاست خارجی، آن هم در شرایطی که مورد اعتماد و دعای خاص رهبر معظم انقلاب و یکایک ملت ایران و همه نخبگان علمی و دلسوزان سیاسی هستند، نشانه بصیرت و دردمندی و پایداری است؟

آیا انتشار چنین بدگمانی و بی اعتمادی در میان مردم، انکار و نادیده گرفتن نقش بی بدیل رهبری و حضور ارزشمند تمامی نهادهای انقلابی چون مجمع تشخیص مصلحت، مجلس شورا و خبرگان، شورای نگهبان و سپاه و بسیج و ارتش غیور، در حراست و کنترل و پاسداری از انقلاب اسلامی در همه عرصه ها و زمینه ها نیست؟

آنچه که مهم است تلاش و مجاهدت شبانه روزی تیم مذاکره کننده در برابر دیدگان ملت و حاکمیت، دریایی از شوق و امید و نشاط را ایجاد کرده است. همراهی و همدلی نکردن با چنین شوق و امیدی و کوبیدن بر طبل عزا و دلواپسی، فرجامی جز آشکار شدن همه زوایای شخصیتی این جمعیت همیشه طلبکار ندارد. تاریخ خود بهترین داور و قاضی است. اگرچه در برابر چنین جمعیت همیشه طلبکاری، شاید خاموشی  سزاوارتر بوده و به نقل نغز حکیمانه شیخ اجل سعدی:

آن کس که به قرآن و خبر زو نرهی

آن است جوابش، که جوابش ندهی

اما شاید بهترین پاسخ محکم و گویا به چنین منتقدان خشمگین، سخن تاریخی حضرت امام خمینی در تاریخ ۲۹ آبان ماه سال ۱۳۶۵ خطاب به نمایندگان عصبانی و دلواپس، در ماجرای مک فارلین باشد و بس.

«... این انفجار عظیمی است که در کاخ سیاه واشنگتن رخ داد و این رسوایی بسیار مهمی که برای سران کشور آمریکا پیدا شد... رئیس جمهور آمریکا در این رسوایی باید عزا بگیرد و کاخ سفید مبدل به کاخ سیاه بشود اینجا کشور اسلام است... اینجا کشور رسول خداست، اینجا کشور حضرت صادق است، اینجا پاسدارهای ما شرافت دارند بر کاخ‌نشینها، اینجا بسیجی‌های ما و امّت ما شرافت دارند بر تمام کاخ‌نشین‌های عالم... امروز معلوم شد که با عجز و ناله در پیشگاه این ملت آمده‌اند و می‌خواهند که رابطه برقرار کنند.. الان تسابق می‌کنند تمام کشورهای بزرگ برای رابطه پیدا کردن با ایران، این چی است؟ ... این ایمان جوانهای ماست، این برکات رسول اکرم است، این برکات امام صادق است. این برکاتی است که چشم دنیا را خیره کرده است و همه را مضطرب کرده... مع‌الاسف، بعض از اشخاصی که در خود ایران هستند، توجه به مسائل یا ندارند یا مُتعمّدند... چرا این قدر ما عقب افتاده هستیم؟ چرا ما باید به واسطه اغراض نفسانیه این قدر خودمان را ببازیم؟ چرا باید وقتی که دنیا به تزلزل در آمده‌است برای این بی‌اعتنایی ایران به کاخ سفید و سیاه، چرا ما باز توجیه کنیم مسائل آنها را؟ چرا ما باید این قدر غربزده باشیم یا شیطان‌زده؟ من هیچ توقعی نداشتم از بعض این اشخاص... که در این زمان که باید فریاد بزنند سر آمریکا، فریاد می‌زنند سر مسئولین ما! چه شده است؟ شماها چه‌تان است؟ چه کردید شماها؟ شماها چرا باید تحت تأثیر تبلیغات خارجی واقع بشوید یا تحث تأثیرات نفسانیت خودتان؟ در یک همچون مساله مهمی که باید همه شما دست به هم بدهید و ثابت کنید به دنیا که ما وحدت داریم، وحدت ما این طور شده‌... چرا شماها می‌خواهید تفرقه ایجاد کنید؟ چرا می‌خواهید بین سران کشور تفرقه ایجاد کنید؟ چرا می‌خواهید دو دستگی ایجاد کنید؟ چه شده است شما را؟ کجا دارید می‌روید؟ این تذهبون؟ ... لحن شما از لحن اسرائیل تندتر است، از لحن خود کاخ نشینان آنجا تندتر است. شما چه شده‌است این طور شدید؟!»