شمس حقیقت

يا رب، اين بدر، پس پرده غيبت تا كى

 در جهان جور و ستم، اين همه ظلمت تا كى

نور اين شمس حقيقت به جهان داد ثبات

 از افق سر نزند اين مه انور تا كى

نرود از دل من، از نظر و فكر و خيال

 مرغ جان در قفس شوق لقايش تا كى

مژِگانم نكند خواب و مدامش بيدار

 ديدگانم رَوَدش اشك چو جيحون تا كى

صبر و آرام برفت از دل پژمرده من

 عشق او سوخت مرا، حرقت و سوزش تا كى

طلعت روى تو اى روشنى عالم دل

 ندمد از افق شرق، غروبش تا كى

مشرق و مغرب عالم ز جمالت روشن

 اى ضياء دو جهان، روى به سامان تا كى

اى گلستان، ز چمن‏زارِ رخ زرّينت

 نستر و ياسمن و ياس نچيدن تا كى

از لب لعل گهربار تو اى دل‏بر ما

 سخنانى نشنيدن كلماتى تا كى

غنچه لب بگشا و همگى عالم را

 دُر بيفشان و ندانم نگشودن تا كى

همگى جمله عالم به نثار قدمت

 جانِ شيرين به كف، اى شاهد هر جا تا كى

صاحب رايت نصر و عَلَم و پرچم فتح

 بر فراز همه عالم، ننشستن تا كى

مادر دهر به مثل تو نبيند پسرى

 جان به قربان تو بادا، نظرى كن، تا كى

زنده از آب حيات تو بود ملك وجود

 اى حيات ابدى، صبر و شكيبا تا كى

منبع فيض، ز سرچشمه لطف ازلى

 تويى اى محور دين، روى به هامون تا كى

معدن جود و سخا و شرف و فضل تويى

 اى دو گيتى به فدايت، ز چه هجران، تا كى

عيبه علم خدا، مخزن اسرار حقى

 حامى دين مبين، كفر نمايان تا كى

شمس، شاها، بُوَدش شوق وصال رويت

 جان به لب آمده، اى شمع فروزان، تا كى