هشتمين حجّت حق

من كه دلم پَر مى‏ زند به سوى مرقد رضا

 عقده شده است درون من، ديرزمان بهر رضا

اين دل شوريده من، مضطرب هواى اوست

 روز و شبش نِق مى زند، بهانه رضا رضا

علاقه زيارتش خيمه زده است در دلم

 درون خيمه دلم، زمزمه رضا رضا

خواهم از او كند مرا دعوت شاه از گدا

 بر سر خوان نعمتش، چه اوست شاه و من گدا

من كه گداى كوى او، مست هواى روى او

 دعوت اگر كند مرا، كرم نموده بر گدا

اوست امام انس و جان، رئوف‏دل بر همگان

 لازمه رأفت اوست، گوشه چشم بر گدا

گر كه كنى تو دعوتم، سجده كنم بهر خدا

 گشته نصيب من به حق، زيارت رضا رضا

هر كه كند زيارتت، تو مى‏كنى زيارتش

 وقت و زمان دادن نامه اعمال، رضا

زيارتش كنى گَه صراط و ميزان عمل

 عهد نموده ‏اى چنين، اهل وفايى اى رضا

عالم آل احمدى، علم تو علم سرمدى

 متّصل است به وحى او، خوشا به‏ حالت اى رضا

كلّ كمالات خدا، در تو نهفته است همه

 بالذّات در خدا بُوَد بالغیر در تو ای رضا

براى خلقت جهان، دخالتى بُود تو را

 صدور آن بدون تو، بدون قابل است رضا

تو چون ولىّ‏ نعمتى براى جمله ماسوى

 حَسَن بود اطاعتت، چو شكر مُنعم است رضا

تو هشتمين حجّت حق، شرط خلاص از عذاب

 حصن حصين لا إله، بى ‏تو نباشد اى رضا

اى كه ولاى تو مرا نيازمند كرده است

 تو هشتمين امام من، ولىّ بر حق، اى رضا

گر كه مرا رها كنى، تو را رها نمى‏ كنم

 دست به ولاى تو زنم، گويمت اى رضا رضا

ولاى تو كند مرا خلاص از عذاب حق

 لذا رها نمى كنم دست ولايت، اى رضا

رضاى حق، مقام تو، رضاى او رضاى تو

 از اين‏ جهت رضا شدى، شدى ملقّب به رضا

به خاطر تو مشهدت، باغ بهشت گشته است

 بين دو كوه واقع است، باغ بهشت اى رضا

من سبط باب امجدت، از جانب مادر خود

 خواهم شفيع مادرم، شفيع من شوى رضا