سروده حضرت ایت الله سید حسین شمس در ماقب باقرالعلوم علیه السلام

يكى از آل طه، جوهر پاك

 ز بيت عصمت و فرزند لولاك

امام پنجمين از آل ياسين

 ولىّ حق، ز نسل طيّب و پاك

بُود او حامل علم الهى

 زمين و آسمان و فوق افلاك

شكافنده درون هر حقيقت

 دل هر ذرّه‏اى را او زده چاك

بُود آگه ز هر معلوم و مجهول

 ز مبدأ تا رسد هر ذرّه خاك

بُود علمش، همه علم افاضى

 ز خورشيد حقيقت، نور الانوار

نموده تابش انوار حقايق

 بر آن قلب مطهّر، طاهر و پاك

ز انوار معارف گشته مملو

 روان گشته به سوى هر دل پاك

علوم اوّلين و آخرين را

 بُود باقر، كند با عقل ادراك

از اين رو، باقرالعلمش بنامند

 ندانى كيست او، او فوق ادراك

حقايق را كند ايضاح و تشريح

 براى طالب حق، اهل ادراك

اگر لب‏تشنه‏اى بهر حقايق

 ز بحر علم او گردى تو سيراب

اگر او لب گشايد، نكته گويد

 نيابى مثل او، فرد است و ناياب

تمام نكته‏دانان جهان‏بين

 همه محتاجش از هر فنّ و هر باب

جهان‏بينىّ او از عالم غيب

 به او القا شده، از ربّ‏الارباب

در او احصا شده علم جهانى

 امام است و مبين، آن گوهر ناب

بداند او گذشته، حال و فردا

 دهد پاسخ، سؤالى را ز هر باب

اگر پرسى از او از حقّ مطلق

 تو را آگه كند از علم ناياب

درى از علم حق بر تو گشايد

 ز بحر علم او گردى تو سيراب

اگر از عالم بالا بپرسى

 كند تشريح، وضع كلّ افلاك

شناساند به تو حق را كما هو

 رها سازد تو را ز اوهام ناپاك

چه او عارف بود بر دار هستى

 به عرفان افاضى، فوق ادراك

بُود او فوق خلق و دون خالق

 ز حق گيرد، دهد بر عالم خاك

ولىّ حق بود بر خلق عالم

 جهان احيا كند، دل‏ها همه پاك

بُود آب حيات ما سوى اللّه

 به او بر پا بود مجموع افلاك

اگر روى زمين نبْود ولىّ‏اش

 زمين اهلش كشاند در دل خاك

اگر آنى نباشد حجّة‏اللّه

 حكيمانه نباشد خلق افلاك

ولىّ‏النّعمت كلّ جهان است

 جهان بى‏او بُود هم‏سنگ با خاك

دريغا، قطب عالم را شكستند

 گسستند نظم آن، بى‏بيم و بى‏باك

بشد مسموم او از سمّ قاتل

 به دست اهل جور و قلب ناپاك

از آن ظلمى كه بر او وارد آمد

 نبُد بر او فقط، بر كلّ افلاك

تویی شافع مشفّع نزد اللّه

رحیم است و غفور و ربّ­الارباب

شفاعت کن مرا در واپسینم

عنایت کن شها بر ذرّۀ خاک