در لیبی چه می گذرد؟/جعفر قنادباشی

چکیده: اعضای شورای انتقالی لیبی از جنس انقلابیون نیستند. آنها در خارج از کشور بوده اند و ارتباط مستقیم با غرب دارند.

 این روزها لیبی ناآرام است. هر از گاهی اخباری از اعمال خشونت برخی از نظامیان و یا به تسخیر درآمدن برخی از شهرها به گوش می رسد. به رغم هشدار سازمان ملل در خصوص وضعیت لیبی، به نظر می رسد شورای ملی انتقالی لیبی در حال حاضر ضعیف تر از آنست که بتواند در مناطق دوردست کنترلی بر اوضاع داشته باشد. البته ذکر این مسئله ضروری است که ماهیت ناآرامی ها در نقاط مختلف متفاوت است. مثلاً ناآرامی هایی که در بنغازی اتفاق افتاد و طی آن دانشجویان معترض با ضرب و شتم معاون شورای ملی انتقالی لیبی سبب درگیری و در نهایت استعفای او شدند با ناآرامی های شهر بنی ولید متفاوت است.
در بنی ولید جمعی از طرفداران قذافی، دست به یک قیام و شورش مسلحانۀ کوچکی زدند که طی آن چند نفر کشته و زخمی شدند. متعاقباً در رسانه های جهان اینگونه منعکس شد که این شهر از دست شورای ملی انتقالی آزاد شده در حالیکه واقعیت به گونۀ دیگری است.
واقعیت آنست که هر دوی این ناآرامی ها در بنغازی(در شرق) و بنی ولید (در غرب) به رغم تفاوت، هر دو یک ریشه و دلیل دارد و آن کم کاری شورای ملی انتقالی و همچنین انقلابی نبودن بسیاری از اعضای آنست. بعد از سرنگونی قذافی و روی کار آمدن شورامی ملی انتقالی، انتظارات زیادی در طیف های مختلف مردم ایجاد شد و لیبیایی ها منتظر بودند که با بازپس گیری پولهای لیبی از کشورهای خارجی و همچنین ثروتی که کشور در اختیار دارد، اندک رفاه نسبی در لیبی ایجاد شود و شورای انتقالی نیز با اتخاذ ترتیباتی نظامی مبتنی بر آرای مردم روی شکل دهد.
نگاهی به وضعیت سایر همسایگان لیبی نشان می دهد که این روند سریعتر از انتظارات مراحل خود را طی کرد و توانست تا حد زیادی خواسته ها و مطالبات مردمی را جامۀ عمل بپوشاند. در تونس و مغرب خیلی زود انتخابات آزاد و شفاف برگزار شد و در نهایت نمایندگان منتخب مردم قدرت را در دست گرفتند. اما در لیبی ترکیب دولتی که توسط شورای ملی انتقالی ایجاد شده و زمام امور را در دست دارد متأسفانه منتخب مردم نیست. همۀ اعضاء این دولت خارج از کشور بوده اند و به نوعی با غرب در ارتباط مستقیم هستند که این مسئله مردم، دانشجویان و همچنین طرفداران قذافی را نگران کرده است.
دانشجویان شهر بنغازی مخالف همکاری ذلت گونه و بسیار مشتاقانه شورای انتقالی با غرب هستند و خواهان اتخاذ سیاستی مستقل برای لیبی هستند که در آن تصمیمات سیاستمداران از بیرون دیکته نشود. اما شورای ملی انتقالی با اتخاذ سیاست های خارجی غرب گرا و غلط و اهمال ورزی در ادارۀ امور زمینۀ اعتراض طیف های مختلف را فراهم کرد: از یک سو طرفداران قذافی و در سوی دیگر دانشجویان لیبیایی. خشم از مدیریت و عدم توانایی شورا در ادارۀ امور تا جایی است که دانشجویان بی صبرانه منتظر تحولی بزرگ در لیبی هستند که متأسفانه هنوز اقداماتی در این راستا صورت نگرفته است.
اینکه لیبی تا به کجا عدم اقتدار مرکزی شورای انتقالی و همچنین سیاست دولتمردان را تحمل خواهد کرد، سوالی است که آینده آن را روشن خواهد ساخت اما تاریخ ثابت کرده است که لیبی مردم سلحشور و آزاده ای دارد که در مبارزه با استعمار شجاعت ها و رشادت های زیادی از خود نشان داده اند. بدون شک مردم لیبی حاضر به پذیرش ساختارهایی نیستند که غرب برای آنها تعیین کرده است. چنانچه غرب بخواهد از طریق پافشاری بر سهم خواهی خود همچنان در صحنۀ لیبی حضور داشته باشد و حکومت دست نشانده ای را بر مردم تحمیل کند، طبیعتا لیبیایی ها از پا نخواهند نشست وتلاشهای جدی را برای تغییر این ساختار آغاز خواهند کرد.

انقلاب لیبی در نیمه راه است و تحولات و نابسامانی های امروز، تکان های شدید قبل از آرامش است که در آن مردم سعی دارند نظام سیاسی را به دست خودشان شکل دهند. لیبی هنوز شأن و جایگاه خود را نیافته و برای استقرار نظامی باثبات همچنان باید منتظر آینده و روند آرام انتقال قدرت از غرب به مردم باشیم.

منبع:خبرآنلاین