حریم الهی
11 دی 1348, 03:30. نويسنده: shams
حریم الهی
خداوند به صریح ترین بیان درقران کریم ایه120سوره بقره خطاب به پیامبر رحمت ص می فرماید هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد مگر آنكه پيروى از آيين آنها كنى. در ادمه می فرماید بگو: راهى كه خدا بنمايد به يقين راه حق تنها همان است؛ مهمتر از این فراز تعبیر تهدیدآمیز فراز پایانی آیه است: ولئن اتبعت اهوائهم بعدالذی جاءک من العلم مالک من الله من ولی ولانصیرو البته اگر از ميل و خواهش آنها پيروى كنى بعد از آنكه طريق حق را دريافتى، ديگر از سوى خدا يار و ياورى نخواهى داشت
تهدیدی بزرگ برای جامعه ای ایمانی ومتدین
بخش اول طبعا بیان قانون کلی که قدرت مندان تا تسلیم کامل مخالفانشان به کمتر از آن راضی نخواهند شد. هرگونه وعده و وعید دشمنان حق و صراط مستقیم همه فریب است ونیرنگ برای بازداشتن مومنان ازمسیر حق. جامعه ای که بجای از تبعیت از احکام الهی دنباله روی خواسته های دشمنان خدا شود، باید بداند از حمایت الهی محروم است و مگر ماالنصر الا من عندی الله العزیز الحکیم حمایت ومدد وپیروزی منحصرا از طرف خداوند است(ال عمران126) چنین جامعه ای طبعا از عنایت وحمایت الهی محروم است.
راهنمای مومن
مومن موظف است حریم های الهی را رعایت کند، واین ازالطاف الهی است که برای هدایت بشر انبیا وراهنمایانی که او را به سوی سعادتش دلالت می کنند، به حکم وشناخت نعمت هدایت درونیش(عقل)، تبعیت کند.
شیطان سوگند یادکرده که مانع سعادت بشر شود، دراین نبرد تنها کسانی سعادتمندند که فقط وفقط نگاه شان به مرزهای الهی باشد.
ممکن است عقل بدون هدایت و توجه به راهنمایی انبیا و یا براثر وساوس شیطان سراب هایی را راه بپندارد، اما تنها هدایت همان مسیر الهی است.
حدود الهی
رعایت احکام الهی بدون هیچ کم وکاست تنها راه سعتدت است، ومن یتعد حدود الله فقد ظلم نفسه، هرکس که از حدود وحریم های الهی به خودش ظلم کرده(بقره229)
بشر نه حق دارد و نه قدرت تشخیص دارد تا بخواهد احکام الهی را به تشخیص خود تغییر دهد
حتی انبیا و امامان علیهم السلام خود را برای رعایت الهی فدا کرده اند، تا احکام الهی درنهایت باعث سعادت بشر شود
دربرخی احکام ممکن است علت یا حکت حکم را معصومان ع بیان کرده باشند یا برخی از علل و حکمت های ان روشن باشد، اما فقط خداوند که احکامش را تشریع کرده وعلت وجوب و یا حرمت و..ان را می داند و البته انبیا و امامان ع با علم الهی مطلع از ان.
بشر تکوینا در انتخاب مسیر خود ازاد است
انچه از ایه الکرسی در بیان های گفته می شود لااکراه فی الدین درمرحله تکوینی قبول دین ورعایت احکام ان است، بشر ازاد دین را بپذیرد یا نپذیرد به دلیل دنباله ایه که بااندک التفاتی متوجه خواهد شد که راه رشد وانحراف کدام است.
اما دین یک مجموعه است و بعد از پذیرش دین طبق حکم دین مکلف است همه حریم های ان را رعایت کند وهرگز مجاز نیست به سلیقه خود برخی رعایت وبرخی را استنکاف کند.
احکام فردی و اجتماعی
فرد مختار است و هیچ الزامی عملی ندارد که بعد از تشخیص دین وعلم به احکام ان را عمل کند یانکند طبعا می داند که عواقب رعایت ان و وعیدهای الهی که درمسیرش خواهد بود. شرعا مکلف است رعایت اما الزام عملی بالاسر بشر نیست. اما همه اینها درحوزه مسایل فردی وحریم شخصی افراد است.
اما احکام اجتماعی اسلام، متولی ان حکومت است وخطابات ان متوجه حکومت. درحریم اجتماعی این گونه نیست که فرد مجاز باشد هرکاری خواست مرتکب شود بحث حدود و تعزیر دراین محدوده است. حکومت مکلف است دربرابر ارتکاب گناهان علنی واکنش نشان دهد و مانع از ارتکاب گناه درجامعه شود
رعایت حجاب، حریم الهی وامری اجتماعی است
در وجوب حجاب بین همه مسلمین نظری واحد است وهیچ اختلافی نیست، اما ممکن است فرد درحریم خصوصی بخواهد رعایت حجاب داشته باشد یا نداشته باشد همچنان که ممکن است بخواهد نماز بجا اورد یا ترک کند، اما در جامعه رعایت حجاب امری واجب است
ملاک حجاب همان حدی که شرع بیان کرده
حتی کسانی که نسبت به تکلیف حکومت در الزام به رعایت حجاب تامل دارند، چنانچه فردی بخواهد عریان درجامعه ظاهر شود، ممانعت از ان را تکلیف حکومت می دهند، حتی درجوامع لیبرال نیز چنین موردی را اجازه نمی دهند.
سوال این است اگر این افراد رعایت این حد را لازم می دانند وتکلیف حکومت، تا چه مقدار حجاب را الزامی می دانند.
واضح است که نمی شود با عقل بشری برای این موارد حکم صادر کرد، ملاک همان حکم الله است پوشش در انظار عمومی برزنان واجب و طبعا عدم رعایت ان برحکومت الزام می کند تا دربرابر ان رعایت ان واکنش نشان دهد و زمینه اجرای ان را فراهم کند.
انان فقط حجاب را گام اول خواسته اشان قرار داده اند وبدون تردید باتسلیم دربرابر امیال انها گام های بعدی طرح خواهد شد
فقط نکته ای درخاتمه وقتی به هردلیل روشن وپنهان فعلا فضای سالمی درجامعه وجود ندارد وزمینه سوءاستفاده از ان فراهم می شود، لازم است که درمقام عمل به گونه ای عمل کرد تا زمینه جذب بیشتر به دین فراهم شود ونه زدگی و احیانا همراهی با گناه وعدم رعایت حکم الله.
بازگشت