عبدالرحیم اباذری: حوزه انقلابی در مقابل جریان انحرافی
11 دی 1348, 03:30. نويسنده: shams
در چند روز اخیر شاهد یک حرکت زشت و ناگواری در حوزه علمیه کمالیه شهرستان خرم آباد بودیم که متأسفانه با سکوت و بایکوت رسانه‌ای مواجه گردید و به فراموشی سپرده شد. این رخداد به قدری وقیح و ناپسند بود که ماجرای هجوم مأموران رژیم ستمشاهی در سال 1342 نسبت به طلاب و روحانیون مدرسه فیضیه را در اذهان تداعی کرد، البته با این تفاوت که از جنایت‌های مأموران ساواک فقط ضرب و شتم و پرت کردن طلاب از پشت بام به حیاط مدرسه گزارش شده بود اما اینان، علاوه بر ضرب و شتم با بیل و چماق، فحش‌های رکیک ناموسی و شرم آور را هم اضافه داشتند.
آنچه که روشن است، حوزه انقلابی و روحانیت متعهد ومسئول از این بی حرمتی‌ها فراوان به خود دیده است. این قشر مظلوم در طول تاریخ تشیع، خواجه نصیرالدین طوسی‌ها را دارد که وقتی او را «کلب بن کلب» خطاب کردند، آن فیلسوف فقیه در برابر این عمل ناپسند، موضع کریمانه و بزرگوارانه گرفت و فحاشان به قشر روحانیت را برای همیشه تاریخ شرمسار خویش ساخت.
حوزه انقلابی افتخار دارد در دامان خود شخصیت‌هایی مانند امام موسی صدر پرورش داده است که حتی نسبت به مخالفان و دشمنان دیرین و سرسختش به اندازه سر سوزن حقد و کینه به دل راه نمی‌داد. فرزندان انقلابی حوزه به خود می‌بالند که در زندان‌های مخوف ستمشاهی، صبر و متانتِ ستودنی‌شان، حتی شکنجه گران سخت دل را هم به کرنش و کوچکی واداشت؛ چنانکه شهید مظلوم آیت الله بهشتی نیز از تبار همین حوزویان انقلابی بود، وقتی شنید مردم شعار «شاه زنا زاده است، خمینی آزاده است!» سر می‌دهند، بر آشفت و گفت: «رضا خان ازدواج کرده بود، این شعار درست نیست، با نردبان حرام نمی‌توان به بام سعادت صعود کرد!» همو بود که چون دشمن دیرینه‌اش بنی صدر فرار کرد و همسر و دخترش به دست نیروهای کمیته گرفتار شد، بی درنگ دستور داد آن دو را آزاد کردند. در حالی که بنی صدر و دوستانش بیشترین تهمت‌ها و سخنان ناروا را در حق وی روا داشته بودند. همچنانکه در هشت سال حاکمیت جریان افراطی شاهد بودیم که چگونه علمای دین باور و مرجعیت شیعه، هتک حرمت خویش را نجیبانه تحمل کردند و دم بر نیاوردند. این کارنامه درخشان حوزه و روحانیت انقلابی است.
حوزره انقلابی و روحانیت اصیل در آستانه بیست هشتمین سالگرد رحلت مقتدایشان خمینی کبیر، همه این هتاکی‌ها و فحاشی‌ها را به جان و دل پذیرا خواهند شد ولی هرگز اجازه نخواهند داد، انقلاب اسلامی ایران که حاصل خون هزاران شهید، مفقود و جانباز است به دست نا اهلان و نامحرمان بیفتد. حوزه انقلابی به رهبری مرجعیت شیعه و در رأس آن ولی فقیه و رهبری انقلاب در دفاع از اصول وآرمان های انقلاب، ذره‌ای عقب ننشسته و کوتاه نخواهد آمد.
آن‌هایی که چند روز پیش در مدرسه کمالیه خرم آباد، آن فاجعه شرم آور را مرتکب شدند، اگر چه تنها سربازان پیاده نظام و ستون پنجم به شمار می‌آیند و جوانان به ظاهر مذهبی و ارزشی رخ می‌نمایند اما مسلم است که نا خواسته فریب کسانی و جریانی را خورده‌اند که در ده سال گذشته در این کشور صدای کریه «اسلام منهای روحانیت» شان گوش فلک را کر کرده و ادعای بابیت می‌کنند. اینان با اصل نظام بر مبنای ولایت فقیه مشکل دارند ولی چون فعلاً جرأت این کار را ندارند به بازوان رهبری و روحانیت انقلابی حمله ور می‌شوند.
نکته مهم دیگری که نباید از آن غفلت کرد صحنه گردانان پشت پرده این خیمه شب بازی‌ها، افرادی را به نام بسیجی و سپاهی روی صحنه آورده و در برابر حوزه و روحانیت قرار دادند که حکایت از یک شیطنت حساب شده دیگر می‌دهد. این حرکت‌ها در ادامه همان پروژه چند قطبی کردن جامعه انقلابی ایران است که اخیراً از سوی رهبری به آن هشدار داده شد. ما این کار زشت را از ساحت بسیج وسپاه به دور می دانیم...
فرزندان حوزه انقلابی، این یاوران راستین خمینی و خامنه‌ای، هرگز نخواهند گذاشت افرادی که از رسوبات فکری انجمن حجتیه تغذیه می‌شوند بر سرنوشت این کشور و مردم سیطره پیدا کنند. اینان، برای ظهور امام زمان (عج) وقت تعیین نموده، آنگاه با کمال وقاحت چنین القا می‌کنند که لازم نیست نایب و نماینده امام زمان، فقیه و مجتهد باشد هر کس دیگری می‌تواند این مسئولیت را بر عهده بگیرد!
امروز صدای رسای خمینی کبیر در گوش فرزندان حوزه انقلابی همچنان طنین انداز است که «اگر خمینی را دار بزنند هرگز تفاهم نخواهد کرد!» علمای دین باور و در رأس همه، مرجعیت شیعه با الهام از مکتب انقلابی حضرت امام خمینی اگر هم سرشان به دار حقد و کینه خیبری و حنینی آویخته شود با افکار انحرافی والتقاتی کنار نخواهند آمد و این سفارش ویژه آن سفر کرده است که فرمود:«... من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش میکنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. نگذارید پیشکسوتانِ شهادت و خون در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند...» (صحیفه امام، ج۲۱، ص93)
بازگشت