عدالرحیم اباذری: بهائیت را دوباره بزرگش نکنیم
11 دی 1348, 03:30. نويسنده: shams
در آستانه جشن بزرگ نیمه شعبان ، میلاد با سعادت منجی عالم بشریت ، حضرت حجت بن الحسن العسکری ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) هستیم. این مناسبت دلنشین تاریخی با همه سرور و شادی و پیام امیدی بخشی که برای همه بشریت دارد ، متاسفانه حدود نزدیک به یک قرنی است که به پدیده های انحرافی مانند : بابی ، بهایی و انجمن حجتیه گرفتار شده و حلاوت و شیرینی آن واقعه حیاتبخش را در کام شیعیان ایران بسیار تلخ نموده است.
همان طوری که می دانید ، فرقه های بابیت و بهائیت ساخته و پرداخته ایادی خارجی و داخلی دشمنان این مرز و بوم هستند ، آنها با این سوژه ها مردم را فرقه فرقه و با هم سرگرم کردند. چنانکه بعدها فرقه دیگر و سازمان یافته تری به نام « انجمن حجتیه» در مقابل آن دو افزودند و مردم را به چند دسته مقابل هم تقسیم نموده و به جان هم انداختند.
ازهمین ترفند در زمان شاه نیز الگو گرفته شد و سوژه های دیگری مانند : «شهید جاوید» ، «دکتر شریعتی» و «دارالتبلیغ السلامی» هم بر آن اضافه گردید واهداف رژیم مبنی بر «اختلاف بیانداز و حکومت کن » به طور کامل تامین شد. امروز اغلب آنهایی که حتی با انگیزه های الهی و از روی اخلاص و درد دین وارد این نزاع های موسمی شده بودند در خاطرات خود اعتراف می کنند که از دشمن بازی خوردند.
اخیرا در خاطرات یکی از شخصیت ها دیدم در سال 1345 وقتی شهید آیت الله قاضی طباطبایی از تبریز به مرحوم آیت الله طالقانی پیامی فرستاده و در آن خطر بهائیت را هشدار داده و خواستار مبارزه جدی با این فرقه می شود. مرحوم طالقانی در جواب می فرماید : اتفاقا حکومت شاه هم همین را می خواهد تا من وشما ، یکی به نام حجتیه و دیگری به نام بهائیت مشغول هم وستیز با هم باشیم و از جنایت های رژیم غفلت کنیم و این غفلت از اصول و اهتمام به فروع است.
متاسفانه این واقعیت تاریخی در عملکرد انجمن حجتیه کاملا مشهود بود ، وقتی یک نفر نجار بی سواد که از درد بی پولی و ناچاری می رفت در ظاهر بهایی می شد آنقدر بزرگش می کردند گویا که تمام اسلام در برابر تمام کفر قرار گرفته است حتی شخصیت هایی مانند شهید قاضی هم تحت تاثیر واقع می شدند در حالی که ارکان رژیم که اغلب از بنیانگذاران بهایت به شمار می آمدند کسی با آنان هیچ کاری نداشتند.
در آن مقطع تاریخی که همه امکانات وتبلیغات در دست رژیم ستمشاهی بود چندان توقعی نبود که بعضی ها از مسائل پشت پرده این خیمه شب بازی ها خبر نداشته باشند و از دشمن بازی بخورند ، اما امروز که ما حکومت مقتدری به نام نظام جمهوری اسلامی ایران داریم ، چرا باید دوباره بازیچه حجتیه ای ها و بهایی ها شویم ؟
این که فلان دختر مسلمان و فرزند فلان شخصیت ، نباید با یک فرد بهایی ارتباط و دوستی داشته باشد حرف کاملادرستی است و کسی در آن شکی ندارد و باز اهداف کسانی هم که در آستانه انتخابات هیات رئیسه مجلس خبرگان این گونه مسائل را مطرح می کنند، آن هم برای مردم روشن است ونیازی به توضیح ندارد و ما هم وارد این بحث ها نمی شویم .
اما در این میان جریان های مشکوکی مشاهده می شوند که در صدد بزرگ نمایی بهائیت در این کشور هستند تا دوباره دعوای زرگری شبیه «بهائیت وحجتیه» راه انداخته و بازمانند سریال های مخالف و موافق درباره « شهید جاوید » ، «شریعتی» و «دارالتبلیغ اسلامی» به نمایش گذارند و مردم و مسئولان را دوباره با فروع سرگرم و از اصول منحرف سازند.
این نشان می دهد اگرچه تشکیلات انجمن حجتیه در ظاهر بر چیده و تعطیل شده اما رسوبات فکری آنان هنوز درلایه های جامعه وجود دارد و هر وقت اراده کند می تواند دوباره همه را به بازی بگیرد.
راستی موضوع بهائیت در کشور ما تا چه اندازه مهم است ؟ آیا واقعا ارزش دارد این قدر برای آن هزینه صرف شود؟ با توجه به این همه مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم ، آماربیکاری ، اعتیاد و طلاق در میان جوانان ، اصلا بهائیت در اولویت چندم قرار دارد؟ آیا این همه حساسیت به یک گروه ساختگی ، ناخواسته بزرگ کردن آنها نیست؟ آیا وقت آن نرسیده است که ازاشتباهات گذشته عبرت بگیریم و دوباره آنها را تکرار نکنیم؟
منبع:
بازگشت