كشتى راه نجات

اى حسين، اى حلقه وصل اله

 آفرينش را عمود خيمه‏گاه

اى حسين، اى تو صراط مستقيم

 حامل اسرار قرآن عظيم

اى حسين، اى كشتى راه نجات

 اى حسين، اى چشمه آب حيات

اى حسين، اى نيّر راه خدا

 اى حسين، اى عيبه علم خدا

اى حسين، اى زبده كون و مكان

 گر نبودى تو، نبودى اين جهان

چون وجود تو براى ماسوى

 شرط قابل باشد او از ابتدا

بى‏وجود تو، جهان نبود اتم

 نى شود صادر ز موجود اتم

چون به تو وابسته است كون و مكان

 ريزه‏خوار خوان تو، اهل جهان

اى ولى‏النّعمه كون و مكان

 اى دليل خلقت خلق جهان

اى حسين، اى زاده زهرا بتول

 مرتضى را پورى و سبط‏الرّسول

اى حسين، اى نقطه پرگار كون

 دون مبدأ، فوق موجودات كون

هر چه حق دارد، تويى داراى او

 ليك، تو بالغير و بالذّات است او

اى حسين، اى سرور آزادگان

 اى حسين، اى افتخار انس و جان

اى يگانه حامى دين مبين

 عروه‏الوثقايى و حبل‏المتين

اى حسين، اى محيى دين خدا

 بهر احيا كربلا كردى به‏پا

اى حسين، اى مظهر آيه وُد

 قلب‏ها را جذب كردى سوى خود

آيه وُد را تو معنا كرده‏اى

 آيه ألقَيتُ را هم مظهرى

اى حسين، اى اسوه اهل بلا

 درس تسليم و رضا در كربلا

با عمل دادى تو در راه خدا

 هر كه خواهد، او نمايد اقتدا

اى موحّد، غرق در توحيد حق

 برگرفتى دل ز غيرِ او، زدى پيوند حق

اى حسين، درّ يتيم خلقتى

 نهضت تو برتر از هر نهضتى

اى حسين، اى شمع بزم عاشقان

 مثل پروانه به دورت پَرزنان

اى حسين، اى مصلح درد آشنا

 زين هدف كردى، قيامت را به‏پا

سيره جدّت تو را سيره بُدى

 امر بالمعروف، نهى از منكر بُدى

نهى از منكر نمودى با دَمَت

 مهجه قلبت بدادى با سرت

تو عباداللّه را دادى نجات

 از ضلالت، وز جهالت با جهاد

بس فساد و ظلم و جور و خودسرى

 گشت شايع از سران اموى

دين حق را در خطر ديدى، حسين

 با قيامت حفظ دين كردى، حسين

درس حق‏خواهى بدادى در جهان

 استقامت را عمل كردى به جان

جان خود در راه حق كردى فدا

 حقّ حق‏خواهى نمودى تو ادا

ظلم‏ستيزى را تو معنا كرده‏اى

 با شهادت راه را طى كرده‏اى

معنى هيهات منّا الذّلّة را

 تو بُدى مصداق آن در كربلا

كربلايت مدرس هر رشته است

 هر فضيلت را در آن، سررشته است

بندگى در راه حق، شد جلوه‏گر

 روز عاشورا، به هر سويى نگر

جان تو با ياورانت شد فدا

 روز عاشورا به فرمان خدا

عارف باللّه راضى بر قضاست

 او بود تسليم فرمان، هر چه خواست

چون كه در توحيد، او كامل بُود

 آن كمال است، اين دو را در پى بود

زان‏جهت معبودش او باشد فقط

 هيچ معبودى به غيرش نيست حق

صبر بر صبر تو گفت صد آفرين

 گر تو صبرى، من نيَم صبر اين‏چنين

اى امام صبر و تسليم و ثبات

 صبر گشت از صبر تو، مبهوت و مات

تو بدادى در ره حق، شيرخوار

 دادى اكبر، شيرمرد كارزار

آن جوان عارف باللّه را

 خود گذشته در ره اللّه را

آن جوان لا نُبالى‏گوى تو

 شبه جدّ امجد نيكوى تو

آن جوان استوار آهنين

 در سؤال از باب گفتا اين‏چنين

أولسنا بر حق، اى باب كبار

 باك از مرگم نباشد، غم مدار

در شب عاشور، با صدق و صفا

 گفتنى‏ها گفت با اهل وفا

ما نه اهل خدعه، نى اهل نفاق

 بل صداقت، عادت اهل سداد

هر كه مانَد نزد ما كشته شود

 هر كسى خواهد، از اين صحرا رود

در جواب مظهر غيب و شهود

 هر يك اظهار وفادارى نمود

دادن يك جان، چه آسان، نيست سخت

 بلكه صدها جان در اين ره، نيست صعب

ار كشندم، باز گر زنده شوم

 بارها بهر تو قربان‏گه روم

من تو را هرگز جدا نى مى‏شوم

 گر كه گويى رو، تو را قربان شوم

گر بميرم در رهت، بس افتخار

 گر شوم محروم، باشد بس چه عار

جان تو برتر بود از جان من

 جان جانانى تو، اى جانان من

ديگرى گفتا كه مرگ است نزد من

 از عسل شيرين‏تر است در كام من

نوجوان سيزده ساله چنين

 جان به كف بگرفته او در راه دين

از ولايت پيروى در كربلا

 در عمل، تفسير بى‏چون و چرا

بين كه حزب حق، كجا تا به كجاست

 غايت آن جان فدا كردن، فناست

چه شبى بُد آن شب پر همهمه

 در خيام عاشقان بُد زمزمه

با عبادت مى‏نمودندى وداع

 با خلوص و با خضوع و با فراغ

آن يكى قرآن قرائت مى‏نمود

 ديگرى بُد در ركوع و در سجود

آن يكى راز و نياز دل‏ربا

 داشت با آن دل‏بر و هم دل‏ربا

ديگرى سوز و گداز باصفا

 كرده با معشوق خود، شورى به‏پا

اين چه عرفان است در دين خدا

 شد نصيب عاشقان كربلا

هر يكى سبقت گرفتى بر دگر

 سوى قربان‏گه، فداكارى نگر

مى‏زدند لبخند عشق بر روى مرگ

 مى‏گرفتند مرگ در آغوش تنگ

چون عروس نوجوان گل‏عذار

 بهر حق كردند جان خود نثار

غيرة‏اللّهى تو اى عبد خدا

 به اسارت برده شد بنت‏الهدى

حفظ دين در نزد تو بودى اهم

 گر اسارت، گه كه جان باشد، چه غم

رفت ناموس خدا نزد يزيد

 تا ز بنيان بركَند قصر مشيد

با بيان آتشين همرهت

 بارور شد زان قيام و نهضتت

يعنى دخت فاطمه، دخت على

 زاده عصمت در بيت ولى

زن، ولى استاد صدها شيرمرد

 درد را از صبر آورد او به درد

هان گذر كردن، ز خود وارستگى

 گوهر عرفان دهد دل‏بستگى

دل بدو بستن، مطيع او شدن

 بر كف و جان، عازم ميدان شدن

عارفان حق همه جان مى‏دهند

 در رهش نى، آن چه دارند مى‏دهند

اى حسين، اى شافع روز جزا

 در شفاعت مى‏كنى غوغا به‏پا

دست تو باز است روز واپسين

 شيعه را بس افتخار است، بهر اين

اى حسين، خواهم كه گردم مثل تو

 حق‏پرست، حق‏خواه، از او خواه تو

اى حسين، هم‏نام تو اين كم‏ترين

 آن حسين در عرش و اين فرش و زمين

از تو امّيد شفاعت دارد او

 اى شفيع‏المذنبين، درياب او

چون ز خود چيزى ندارد غير تو

 چشم امّيدش به تو، احسان تو

كن قبول اين هديۀ ناقابلم

 مور را اين هديه باشد، شاكرم

ردّ هديه از كريمان ناپسند

 تو كريمى، بر كرامت پاى‏بند

ردّ هديه ناپسند است از كريم

 اى كريم بن الكريم بن الكريم

گر نمايى تو قبول اين هديه‏ام

 فخر بنمايم كه اين است بهره‏ام

اى ولى‏النّعمه كون و مكان

 كن شفاعت بهر ما در آن جهان