مدح امام حسن مجتبی علیه السلام
11 دی 1348, 03:30. نويسنده: shams
باتبریک میلا مسعود کریم اهل بیت علیهم السلام،سروده از ایت الله سید حسین شمس
یکی از آل یاسین گوهر پاک
امام مجتبی فرزند لولاک
عمود خیمة هستی بُود او
بود قطب جهان چون جزء لولاک
کریم آل احمد رحمت حق
فراگیر زمین و جوّ و افلاک
حکیمانه نبودی گر نَبُد او
تمام ماسوی تا عالم خاک
فرو بردی زمین اهل جهان را
به پشتش گر نبُد این جوهر پاک
بود او آیة حلم خداوند
کریم است و سخی آن عنصر پاک
حسن بُد او چو وجه الله احسن
که از هر عیب و نقصی او بُدی پاک
کمال او کمال ذات واجب
نه بالذات[1] است، نما این را تو ادراک
بود او عیبة[2] علم الهی
بداند او هر آنچه در دل خاک
بود آگه ز افلاک و سماوات
ز غیب القاء شود بر آن دل پاک
بود علم افاضی علم پاکان
خصوصا اهل بیت وحی و لولاک
ملایک را بود فخر و مباهات
که حرّاس درش آیند ز افلاک
به صلح خود نمودی حفظ اسلام
که محوش نی کند آن مرد ناپاک
به قتل حافظان دین و اخیار
اساس دین بروبد مثل خاشاک
دهد تغییر اصل و فرع دین را
کُند بنیان دین یکسان با خاک
بازگشت