تقاضا از قطب عالم هستى ولی الله الاعظم و بيان مقام شامخ ايشان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به كيمياى وجودت مس وجود مرا

 طلاى ناب نما، اى يگانة دو سرا

 

تو با دم و نَفَست، اى مسيح عالم كون

 نماى مرده‏دلان زنده و رهان ز هوا

 

اسير ديو و ددم، حبس سجن كبر و غرور

 به يك اراده تكوينى‏ات نما مرا تو رها

 

مرا ز زمره دل‏مردگان و مرده‏دلان

 به كوى زنده‏دلان ره نمون و راه نما

 

شراب ناب حياتم ببخش و كن مستم

 خمار عشق تو گردم، رهم ز چون و چرا

 

ز جام عشق و محبّت، تو جرعه‏اى بچشان

 كه تا که جذب تو گردم، شوم ز اهل وفا

 

بده تو جام دگر از شراب روح‏افزا

 صفا دهد دل آلوده‏ام، شوم ز اهل صفا

 

مرا نماى تو ديوانه‏ات، بيابان‏گرد

 به جستجوى تو آيم، به كوه و دشت، رها

 

اميد آن‏كه وصالت مرا شود حاصل

 به كوى دوست رسم، از طريق صدق و صفا

 

جمال دل‏بر محبوب رانظاره كنم

 شرافتى است فوق شرافت، كرامتى است مرا

 

جنون تو حنونى براى اهل دل است

 سرى تهى ز جنونت، بود ز عقل رها

 

جنون تو نه جنون است، عقل ناب بود

 چه اوست آن‏كه ببخشد مرا حيات و بقا

 

عمود خيمه گيتى و قطب عالم هستى

تو شرط حكمت هستى،0بدون چون و چرا

 

يقين تو داخل لولاك لما خلقتُ هستى

وگرنه كى كه صدورش بُد از حكيم سزا(روا)

 

بُدى جدّه تو اين‏چنين، به‏طور يقين

كه گشت أمّ‏أبيها از اين‏جهت به‏سزا

 

تو شرط قابل هستى، بى‏تو قابليّت نيست

صدور عالم هستى از او كجاست روا

 

رهين منّت تو عرش و لوح و هم قلم است

ولىّ نعمت هستى تويىّ و شرط بقا

 

زمين در دل خود جا دهد تمام جهان

بدون تو نه سزاوار حكمت است بنا

 

اگر كه گوشه چشمى به ما كنى، چه شود

 نگاه تو بزدايد هزار رنج و عنا

 

به جان مادر پهلو شكسته‏ات، جانا

 بخواه خود فرجت، هست آن، دواى درد و شفا

 

بود چو مرهم آرام‏بخش خسته‏دلان

رهايىِ همه مستضعفان، ز جور اهل جفا