Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /home/ketabenaab/public_html/engine/classes/templates.class.php on line 211 نسخه قابل چاپ > سروده ای از حضرت آیت الله سیدحسین شمس در مناقب وجود مقدّس حضرت امام محمّد باقر عليه‏السّلام
صفحه نخست > --- > سروده ای از حضرت آیت الله سیدحسین شمس در مناقب وجود مقدّس حضرت امام محمّد باقر عليه‏السّلام

سروده ای از حضرت آیت الله سیدحسین شمس در مناقب وجود مقدّس حضرت امام محمّد باقر عليه‏السّلام


11 دی 1348, 03:30. نويسنده: shams

چکیده:

سروده ای از حضرت آیت الله سیدحسین شمس در مناقب وجود مقدّس حضرت امام محمّد باقر عليه‏السّلام برگرفته از دیوان اشعار ایشان با عنوان “حکمت ناب” که به زودی توسط “انتشارات کتاب ناب” منتشر می شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

يكى از آل طه، جوهر پاك

ز بيت عصمت و فرزند لولاك

 

 

امام پنجمين از آل ياسين

ولىّ حق، ز نسل طيّب و پاك

 

 

بُود او حامل علم الهى

زمين و آسمان و فوق افلاك

 

 

شكافنده درون هر حقيقت

دل هر ذرّه‏اى را او زده چاك

 

 

بُود آگه ز هر معلوم و مجهول

ز مبدأ تا رسد هر ذرّه خاك

 

 

بُود علمش، همه علم افاضى

ز خورشيد حقيقت، نور الانوار

 

 

نموده تابش انوار حقايق

بر آن قلب مطهّر، طاهر و پاك

 

 

ز انوار معارف گشته مملو

روان گشته به سوى هر دل پاك

 

 

علوم اوّلين و آخرين را

بُود باقر، كند با عقل ادراك

 

 

از اين رو، باقرالعلمش بنامند

ندانى كيست او، او فوق ادراك

 

 

حقايق را كند ايضاح و تشريح

براى طالب حق، اهل ادراك

 

 

اگر لب‏تشنه‏اى بهر حقايق

ز بحر علم او گردى تو سيراب

 

 

اگر او لب گشايد، نكته گويد

نيابى مثل او، فرد است و ناياب

 

 

تمام نكته‏دانان جهان‏بين

همه محتاجش از هر فنّ و هر باب

 

 

جهان‏بينىّ او از عالم غيب

به او القا شده، از ربّ‏الارباب

 

 

در او احصا شده علم جهانى

امام است و مبين، آن گوهر ناب

 

 

بداند او گذشته، حال و فردا

دهد پاسخ، سؤالى را ز هر باب

 

 

اگر پرسى از او از حقّ مطلق

تو را آگه كند از علم ناياب

 

 

درى از علم حق بر تو گشايد

ز بحر علم او گردى تو سيراب

 

 

 

اگر از عالم بالا بپرسى

كند تشريح، وضع كلّ افلاك

 

 

شناساند به تو حق را كما هو

رها سازد تو را ز اوهام ناپاك

 

 

چه او عارف بود بر دار هستى

به عرفان افاضى، فوق ادراك

 

 

بُود او فوق خلق و دون خالق

ز حق گيرد، دهد بر عالم خاك

 

 

ولىّ حق بود بر خلق عالم

جهان احيا كند، دل‏ها همه پاك

 

 

بُود آب حيات ما سوى اللّه

به او بر پا بود مجموع افلاك

 

 

اگر روى زمين نبْود ولىّ‏اش

زمين اهلش كشاند در دل خاك

 

 

اگر آنى نباشد حجّه‏اللّه

حكيمانه نباشد خلق افلاك

 

 

ولىّ‏النّعمه كلّ جهان است

جهان بى‏او بُود هم‏سنگ با خاك

 

 

دريغا، قطب عالم را شكستند

گسستند نظم آن، بى‏بيم و بى‏باك

 

 

بشد مسموم او از سمّ قاتل

به دست اهل جور و قلب ناپاك

 

 

از آن ظلمى كه بر او وارد آمد

نبُد بر او فقط، بر كلّ افلاك

 

تویی شافع مشفع نزد الله

رحیم است و غفور و رب الارباب

 

شفاعت کن مرا در واپسینم

عنایت کن شها بر ذرّه خاک

 

 


بازگشت